اشعار

بر منـبر عـلم و دین نگـین بخشیدند            خـورشید مـنـوّری به دین بخـشیدند

یک دستۀ گـل ز گـلشن سبز بهشت            امشب به امـام سـاجـدین بخـشیـدنـد

************************

از عرش حدیث حق پرستی خواندند            یک صفحه ز دیباچۀ هستی خواندند

وقتی که شکفت امام باقر چون گل            در بـاغ جنان سرود مستی خواندند

يارب اين بوي خوش از سمت جنان مي آيد           يا گـل فـاطـمـه آن جـان جـهـان مي آيـد

يارب اين نور صفات ازلي باقر توست           عـلـم با آمـدنـش، رقـص كـنـان مـي آيـد

يارب اين خيل ملائك ز سما تا به زمين           با چه شوريست چـنين بال زنان مي آيد

يارب اين باقـر علم نبوي يا ملك است؟           كه به نامش غـزل از عمق بيان مي آيد

يارب از يوسف زهرا خبري نيست چرا؟           هر دم از تـوطئه ای شـوم خـبـر مي آيـد

رسانـده زهـر جـفـا تا به چرخ آه مرا            گرفته است ز کـف مـعـتـمد رفـاه مرا

به زندگانی من نیز زهـر خـاتـمـه داد            به دست و پیکر لرزان ببین گواه مرا

رسـیـده بـر لـب بـام آفـتـاب زنـدگـیـم            بخوان غلام من از پشت پرده ماه مرا

بـیـا امـیـد دلـم مـهــدیـم دگـر مـگــذار            تو بیش از این به رهت منتظر نگاه مرا

بیا و آب بنـوشان تو بر پـدر دم مرگ            که نیست تاب و توان جسم همچو کاه مرا

تو در برم بنشین تا مگـر که بـنـشانی            ز اشـک دم به دم خـود شـرار آه مرا

به غربت تو و مظلـومی تو می سوزم            چـو گـیـرد آتـش بـیـداد جـایـگـاه مـرا

پدری در دم مرگ است و به بالین پسرش           پسری اشک فشان است به حال پدرش

پـدری جـام شهادت به لـبـش بوسه زده           پسری سوخته از داغ مصیبت جگـرش

پسری را که بود نبض دو عالم در دست           شـاهـد داغ پـدر آه و دل و چـشـم تـرش

حسن العسکری از زهر جـفا می سوزد           حجةابن الحسن از غم شده گریان به برش

چار ساله پسری مانـده و صد ها دشمن           که خـداوند نگه دارد و از هر خـطرش

دشمن افـکـنـده ز پا نخل امامت را باز           کند انـدیـشـه به نـابـودی یکـتـا ثـمـرش

خانه ای را که عدو دست به غارت زده است           آتـش ظلـم بر افـروخـتـه از بام و درش

آه از آن روز که شد غیبت مهدی آغاز           غـیبـتی را که بود خـون شهیدان اثرش

آنکه امروز جهان زنده و قائم از اوست           بـار الـهـا کـه مـؤیّـد نـفـتـد از نـظـرش

ای دل بیا ز خویش برون تا سفر كنیم            از كوچه های سـامـره با هـم گـذركنیم

گاه عزای عسكری و موسم غـم است            برخـیز تا به ناله جهان را خـبـر كنیم

مـهـدی به بـزم سوك پـدر سر زند بیا            شاید كه یك نفـس رخ او را نظر كنیم

هـمـراه بلبلی كه به گـلزار سامراست            بر عمر كمتر از گـل او دیـده تـر كـنیم

خــیـزیـد تـا بـیـاد دل پــاره پــاره اش            ناله زنیم و گریه ز سـوز جگـر كـنیم

زهـرا نـشسـته در غـم فـرزند خود بیا            تا گریه گه به مادر و گه بر پسر كنیم

زین داغ جـانـگـداز «وفائی» روا بود            شب را چو شمع سوخته با گریه سر كنیم

یا باقـر از فرط غمت افسرده گشتیم            از غصۀ جانسوز تو پژمرده گـشتیم

هر شیعه در دل حجـلۀ داغ تو بسته            سنگـیـنـى داغـت دل ما را شكـسـته

سوز دلت از سینه ات بار سفر ساخت            در سینۀ ما رفت و ما را دیده ‏تر ساخت

پنجم امام و هـفـتمین معصوم هستى            جانم فـدایت پس چرا مسمـوم هستى

اى صبر مطلق، گشته ‏اى بى تاب از چه؟            اى كشتى عدل خدا، گرداب از چه؟

جسم شریفت از چه كم كم آب گشته            بنگر كه صادق از غمت بى تاب گشته

تـو یــادگــار آخــریـنِ كـــربــلایــى            تو داغـدار و دل غـمـیـنِ كـربـلایـى

تفسیر دشت كـربلا در سیـنۀ توست            دلهـا گـرفـتـار غـم دیـریـنـۀ تـوسـت

با رفـتـنـت دیگر تو آسوده ز دردى            داغ یتیمى را به صادق هدیه كردى

تاریكى صحن تو بر غربت گواه است            شمعى ندارد قبر تو بى بارگاه است

اى كاش بر قـبرت حرم سازم امامم            بر گـنـبـدت پرچـم بـیـافـرازم امامـم

آیـیـم پـابـوس و تو را زوّار گـردیـم            ما بى كسان هـم لایـق دیـدار گردیم

مـن داغــدار غـصه هـای بی قـریـنـم            مـن کـربـلا را یـادگــار آخــریــنــم

من یادگار روزهای خـاک و خـونـم            من یـادگـار چـهـره های لالـه گـونـم

من تشنگی را در حرم احساس کردم            یـاد دو دست خـونـی عـبـاس کـردم

من کودکی بودم که آهـم را شنـیـدند            دیـدم ســر جـد غـریـبـم را بـریـدنـد

من دیـده ام در وقـت تـشیـیع جـنـازه            اسبان دشمن را که خوزده نعل تازه

من با خبر هستم ز باغی بی شکوفه            خورشید را بر نیـزه دیـدم بین کوفه

گرچه کنون مسموم از زهر هشامم            من کـشته ویرانه ای در شهـر شامم

من روضه خوانی در منا بر پا نمودم            خود روضه خوان قتل آن مظلوم بودم

من سـوخـتـم از داغ بـانـوی مدیـنـه            سنگ مـدینه می زنم هر دم به سینه

حالا که نقش زهر کین در جسم مانده            از جسم پاک من فقط یک اسم مانده

زهر عدو خون کرده قلب آتشین را            گریان نموده چشم زین العـابدین را

مانده داغـی عـظیم بر جـگـرت            عکس رأسی به نیزه، در نظرت

سـر بـازار شـام و بـزم شـراب            چـه بـلاهـایـی آمـده به سرت!؟

هر شب جمعه خون دل خوردی            پـــای ذکــر مـصـیـبـت پــدرت

پای روضه به جای قطرۀ اشک            خون و خونابه ریخت از بصرت

می تـوان دید عـکـس زیـنب را            بـیـن قـاب کـبــود چـشــم تـرت

سوخـتی سرو بـاغ فـاطـمـیـون            زهـر آتش زده به برگ و برت

گر گـرفـتـه فضای حجـرۀ تـان            تـحـت تـاثــیـر آه شـعـلـه ورت

مـهـر و تـسـبـیـح کـربـلایت را            داده ای ارثـیـه بـه گـل پـسـرت

ای امـت رسـول، قـیـامت به پـا کـنـید            لبـریـز، جـام دیده ز اشک عـزا کـنـید

در مـاتـم پـیـمـبـر و تـنـهـایــی عــلـی            باید برای حـضـرت زهـرا دعـا کـنید

داغ پیغمبر است و بلایی‌ست بس عظیم

حیدر غــریب گشتـه و زهـرا شده یـتـیم

خـتم رسل به سوی جـنان می‌کند سفر            جان جـهـانیان ز جـهـان می‌کـند سفر

ریزید خون ز دیده که در آخـر صفر            کز پیکر وجود، روان می‌کـنـد سـفـر

دریای اشک، ملک خداوند سـرمد است

بــاور کنیــد روز عــزای مـحـمّـد است

جان جـهـان ز پـیـکـر هستی جدا شده            خاموش، شمع محـفـل نـورالهدی شده

ملک خداست غرق در اندوه و اضطراب            واویـلـتــا عــزای رســول خــدا شــده

عــالـم ز دود فـتـنـه سـیـه‌پـوش می‌شـود

حــقّ عــلـی و آل، فـرامــوش می‌شــود

بـاور کنید قامت حـیـدر خـمـیـده است            رنگ از عذار حضرت زهرا پریده است

بـاور کـنـید بغض حسن مانده در گلو            خونِ ‌دل حسین به صورت چکیده است

خورشید، رنگ باخته و روز، چون شب است

یک کربلا غم است که در قلب زینب است

سوگ رسول یا که غم بی‌نهایت است            یا نـقـشـۀ شکـستـن رکن هـدایت است

تیغ سقیفه گشته حمایل به دست خصم            او را هوای حمله به بیت ولایت است

امت پس از نـبـی ره طغـیـان گـرفـته‌اند

با دست فـتـنـه دامن شیـطـان گـرفـتـه‌اند

پیغمبری که دست دو عـالم به دامنش            با آن که آب غسل نخـشکـیده بر تنـش

آزرد بــاغ لالـه‌اش از نـیـش خـارهــا            دیدند حمله‌های خزان را به گـلـشنـش

اجـر رسـالـتـش چه قَـدَر ظـالـمـانـه بود

بـر دست دخـتـرش اثــر تـازیــانــه بود

مـردم درِ سـرای عـلـی را نـمی‌زنـنـد            جـز بـا لـگـد به بیـت ولا پـا نمی‌زنند

سلمان کجاست؟ بوذر و عمار کو؟ چرا            اینان سری به حجـرۀ زهـرا نمی‌زنند

دیگر مدینه داده ز کف شور و حـال را

کــس نــشــنـود صــدای اذان بـــلال را

ای آسمان بگرد و دل از غصه چاک کن            خود را نهان چو جسم پیمبر به خاک کن

دستی برون ز خاک کن ای خـتم انبیا            اشک غم حسین و حسن را تو پاک کن

بی‌تو جـهـان دچـار بـلایـی عـظـیـم شـد

بـردار سـر ز خـاک! که زهــرا یتـیم شد

افـتـاده پشت سر همه آیات ذوالجـلال            قرآن چو حرمت نـبـوی گشته پایـمال

اجـر نـبـی به کـشـتـن زهـرا ادا شـود            زهـرا زنـد به پـشت درِ خانه بـال‌بـال

حامی دین و یار ولی کـیـست؟ فـاطـمـه

اول شهـیـد راه عـلـی کـیـسـت؟ فـاطـمه

یارب! به اشک چشم علی، خون فاطمه            آن فاطمه که عرش خدا راست قـائمه

بیش از هزارسال، شب و روز و ماه و سال            دارد به این دعا همه شب شیعه زمزمه

بـا تـیـغ مـهـدی‌اش دل ما را صـفـا بـده

بـر سـیـنـۀ شـکــسـتـۀ زهـرا شـفــا بــده

اسـلام، سـرشـکـسـتـۀ اعـدا نـمی‌شـود            مِـهـر عـلـی بـرون ز دل مـا نمی‌شود

درمـان زخـم سیـنـۀ مجروح اهـل‌بیت            جـز با ظـهـور مهـدی زهـرا نمی‌شود

«میثم» هماره باشدش این ذکر بر زبان

عجّــل علـی ظهـورک یا صاحب‌الزمان

مـاتـم گـرفت حـال و هـوای مدیـنه را            پوشـیـد کعـبـه رخت عـزای مدینه را

خاکم به سر که دست اجل تیشه بر گرفت            وز پـا فـکـنـد نـخـل رسـای مدیـنه را

رکن علی شکست ز فـقـدان مصطفی            در بر گـرفت خـاک، صفای مدینه را

زین غم که در محاق نهان ماه یثرب است            ابـر عـزا گـرفـت فـضـای مـدیـنـه را

ای دل بیا چو«شاخۀ حنّانه» نـاله کن            بنگـر به ناله ارض و سمای مدینه را

آدم گریست تا که ملائک به روی دست            بـردنـد سوی سـدره هـمـای مدیـنه را

جسم نبی سه روز زمین ماند و آسمان            سـایـه فـکـنـد کـرب و بـلای مدینه را

بر بام بیت وحی برافراشت دست کفر            از دود درب خـانـه لـوای مـدیـنــه را

دردا که جای تسلیت از کین عدو شکست            آیـیــنــۀ رســول نــمـای مــدیــنــه را

دردا که دشمنـان جـلـوی چشم فـاطمه            بستـند دست عـقـده گـشـای مدیـنـه را

تسکین شود مگر، دل زهرا در این عزا            بسرود « رستگار» عـزای مـدینه را

مُلک وجود غرق در اندوه و در عزاست           آغاز صبح غربت زهرا و مرتضاست

قرآن عزا گرفته و عترت شده غریب           شهر مدینه را به جگر داغ مصطفاست

خون گریه کن مدینه! کز این ماتم عظیم           گر آسمان خراب شود بر سرت رواست

گـشتـنـد انبـیا همه چون فـاطـمه یتـیـم           زیـرا عـزای قـافـلـه سـالار انبـیـاست

خلقت چه لایق است که صاحب عزا شود           عالم عزا گرفته و صاحب عزا خداست

اهل ولا به هـوش که با رحـلـت نـبی           شـهـر مـدیـنـه یـکـسـره آبستن بلاست

قومی برای غصب خلافت شدند جمع           یا لَلعَجَب! وصی پیمبر، علی، کجاست

دار الولا محاصره، زهراست پشت در           دود وشراره بر فلک از بیت کبریاست

آتـش زدن به خـانـۀ ریـحـانـۀ رسـول           پاداش رنج های شب و روز مصطفاست

آزردن بـتـول پـس از رحـلـت رسـول           باللَّه قـسم شـروع جـنایـات کـربـلاست

از لحظه ای که غصب خلافت شد از علی           تا حـشـر حـقّ آل محـمد به زیر پاست

هرروز رأس شاه شهیدان به نوک نی           هرشب صدای نالۀ زهرا به گوش ماست

مـیـثـم! قــسـم بـه مـیـثـمِ آزادۀ عــلــی           آزادگـی ولایـت سـلــطـان اولــیـاسـت

حـرفـی نـمـانـده دوستـان و دشمـنان را           پُر کرده است از نام خود گوش جهان را

فـرمـود اگر بی دین شـدیـد آزاده بـاشید           بـا این سخـن دربـنـد کـرد آزادگــان را

یک جـو هم از ری زیر دنـدانش نرفته           هرکس به دین داخل کند سود و زیان را

در این میان تنها یکی در نقـش حر شد           تا دلـنـشـیـن تر کـرده بـاشـد داستان را

هرچند دیر اما خـدا را شـکـر فـهـمـیـد           در لـحـظـۀ آخـر جــواب امــتـحــان را

شـاید نـسـیـم چـادر زهـرا به او خـورد           شاید نـشـانـی داشت قـبـر بی نـشـان را

روزی یزیدی بود حر، حالا حسینی ست           یعنی نمی شد داشت هم این را هم آن را

دیـگـر نـمانده طاقـتـی در جـان اربـاب           با این که گرما برده بود از او توان را

فـرمـود اگر بی دین شـدیـد آزاده باشید           حـرفـی نـمـانـده دوستـان و دشمنـان را

آن جا که عاشقی است همیشه فضای ماست            در مرغ زار دربه دری ردپای ماست

وقتی که نان سفـره ما از محبت است            صدها هزار حاتم طائی گـدای ماست

دیـن و طـریـقـت هـمـۀ انبـیـا عـلیست            ای مدعی بدان تو که این ادعای ماست

ناخالص است دین بدون علی سرشت            شاه غـدیر صاحب رکـن ولای ماست

مـثـل کـلـیـم تکـیـه به جـایی نمی زنیم            وقتی که عشق حضرت موسی عصای ماست

موسای ما ز نسل شهـنـشاه خـیـبـر است

نوری ز طیف عاطفه موسی بن جعفر است

شـکـر خـدا که بـنـدۀ ایـمانی اش شدیم            کشتی شکـسته ایم که طوفانی اش شدیم

ما در پـنـاه چـتـر ولایـش نـشـسـته ایم            خیس از نزول رحمت بارانی اش شدیم

ما را گـره زدنـد بـه زلـف رهــای او            آزاد عـالـمـیـم که زنــدانـی اش شـدیـم

اولاد او بـه کـشــور مــا آمـدنـد و مـا            خادم شدیم و نـوکـر ارزانی اش شدیم

هم خاک بـوس دخـتـر او در میان قـم            هم ریزه خوار پور خراسانی اش شدیم

خاک و زمین ما همه در اختـیار اوست

ایــران امــام زاده ســرای تـبـار اوسـت

در هـفـتـمـیـن حضور زمیـنی آسـمان            او شـد بـلـنـد مرتـبـۀ جـمـع خـاکـیـان

آری ملاک سنجش ایمان ولایت است            ما شـاکـریـم او شده هـفـتـم امـامـمـان

ما با وجـود او به خـدا گـم نمی شـویم            زیرا که او به شیعه دهد راه را نشان

با عشق او به وقت حساب و کتاب و قبر            وا می شود زبـان فـرو بسته در دهان

او سومین لقب گرفته به باب الحوائج است            حاجت نمی برم به خدا پیش این و آن

حاجت روا شدن ز درش کار ساده است

این کـمـتـرین عـنـایت این خانواده است

امـشـب صـلای آمــدن عـیـد مـی زنـم            خود را به حـال مستی تـشدید می زنم

با عـشـق او برای طپـش های عاشقی            بر قـلـب خود علامت تـمـدیـد می زنم

تـمــثـال آفـتــابــی او را بــه روی دل            بـخـتـم اگـر کـه آمـد و تـابـیـد می زنم

مـحـتـاج هـستم و درِ کـوی کـریـم را            دارالاجـابـت است و به امـیـد می زنم

تــا دیــدمــش دلــم از غــصــه آب شــد

کــوه دلــم ز آتـش عـشـقـش مــذاب شـد

زمین را از صفا زیـور ببـندید            به اوج آسـمـان اخـتـر بـبـنـدید

به مژگان خاک این ره را زدایید            بر آن بال مـلائک را گـشایـید

به اشک دیدگان ره را بشویـید            شمیم عـشق را ایـنک بـبـویـید

که مى‏ آیـد گـلـى از آسـمـان ها            که مستش میشود دل‏ها و جانها

از این تک گل دل صحرا بهارى ست            دگر پایان هجر و بى قرارى ست

خریـدار جـمـالـش قُـدسـیـانـنـد            هـمـیـشه زائـرش قُـدّوسیـانـنـد

ز صبرش در عجب درمانده ایوب            ز اشک دیده‏ اش وامانده یعقوب

هزاران یوسف زیباى کـنـعـان            خـریــدار رخ آن مــاه تــابــان

گـل است و در دل زندان اعدا            فـتـاده یـوسـف زهــرایــى مــا

اگر چه برهمه عالم امیـر است            ولى در چاه محنتها اسیر است

بگـو با آن دل بـى رحـمِ صیـاد            مبند او را به زنجیرى ز بیداد

کـبـوتر را به زنجـیرى نبـندید            به حال غـربـتـش دیگر نخندید

اگر بستید این زخم زبان چیست            دگر دشنام او هرگز روانیست

زنـیـدم تــازیــانـه هـر چـه آیـد            ولـى دشـنـام بـر حـیـدر نشـاید

ای شـمـس والایِ وِلا، موسی بن جعفر            ای مـرکز مـهـر خـدا، موسی بن جعفر

بر پای مقدم های گـل بـارانـت ای یار            هر عاشقی گـردد فـدا، موسی بن جعفر

در وقت میـلادت امام صادق از شوق            هر لحظه می دادت ندا، موسی بن جعفر

ای صد چو حاتم سائل یک گوشه چشمت            لطفی نـما بر این گـدا، موسی بن جعفر

در این شب فرخـنده، ای مولود عاشق            عیدی بده بر دست ما، موسی بن جعفر

امشب فـقـط نـام تو را بر لب سـرائـیم            تا در تن ما مـانـده نـا، موسی بن جعفر

در بـوسـتـان مـهـر ایــزد ای شـقـایـق            هر غنچه ای دارد نوا، موسی بن جعفر

در کل عمرت غم ز مزدوران که دیدی            ای کـشتی غـرق بـلا، موسی بن جعفر

در روز مـیـلادت بـیـا از روی اکـرام            کن قـسمت ما کـربـلا، موسی بن جعفر

مظلوم هستی همچو جـد اطهر خویش            ای کُـشـتۀ زهر جـفـا، موسی بن جعفر

زهــر جـفـا رنـگ رخ پـاکـت ربــوده            ای باب مظلـوم رضا، موسی بن جعفر

می رسد از مدینه بوی غم           فـاطمه باز دیده گریان شد

چونکه قبر چهار فرزندش           در حریم بقـیـع ویـران شد

********

آتش کـیـنه شعـلـه ها دارد           از دل سرسپرده های یهود

لعنت حق به هر چه وهابی           لعنت فـاطمه به آل سعـود

********

قصد دارند ریشه را بزنند           صحبت از قبرها بهانه بُوَد

ریشه بغـض و کیـنه اینان           آتش و دود و تازیـانه بُوَد

********

لعنت حق به آن کسانی که           اولین شعله را به پا کردند

حـق پـیـغـمـبـر معـظـم را            با لگـد پشت در ادا کردند

********

در مـدیـنـه ز بعد پیغـمـبر           ناله های بلند ممنوع است

در مـرام پـلـیـد این مـردم           زن زدن از امور مشروع است

********

گـریـه کـردند آسمـانی هـا           بـا نــوای حـزیـنـۀ زهــرا

به گمانم که باز تـازه شده           داغ مسمار و سینۀ زهـرا

********

بعد از آنکه زدند زهرا را           دستشان باز شد به بی ادبی

کاش روزیِّ هیچکس نشود           ضرب سنگین سیلی عربی

********

 کـاش مـهـدی بـیاید با او           ریشۀ فـتـنه را بر انـدازیم

عاقبت بهـر مـادر سادات           گـنبد و بارگـاه می سـازیم

 ********

با نیابت ز قـبـر مـادرمان           سوی ام البنبن سـلام کنیم

دست بر سینه در مقابل او           مثل عـبـاس احـتـرام کنیم

سينه ها سرشار از اندوه و رنج و ابتلاست           بـاز هـم ايّـام، ايّـام غـم و درد و بـلاست
صحبت از بشكستنِ حرمت ز آل فاطمه است           سالروز گـريـه بر مظلـومی آل عباست

مانده چون ويرانه اي، صحن و شبستان بقيع           با وجوديكه همه ذرّاتِ خاكش كيمياست
خاكي و خاكستري امّا به سرخي مي زند           روبروي گنبد خضراء رنگِ كربلاست
در دل خاك بقيع گلهاي پرپر رنگ رنگ           رنگ سبزِ غربتش امّا شبيه مجـتـباست
كامها تشنه، جگرها پاره پاره، ای دریغ           سينه ها سوراخ از درد و غم خير النساست
آخر اينجا مادري هم قـبرِ مخفي ساخته           مادري پهلو شكسته، چهره نيلي، قرنهاست
آسـمـان افـتـاده اينجا بر سر خـاك بقـيع           عرش هم سر در گريبان امامان هُداست
گرچه دينِ ما از اين ويـرانه ها آباد شد           قصۀ هتكِ حَرَمها گـوئيا پُـر ماجـراست
شأنِ بيتُ الله را هم، بر نـمي تـابد يـهـود           زينبيّه جاي خود، قـبر رقيه در جفـاست
آري اي عباس جان، هيئت سپاهِ زينب است           غم مخور، شيعه مهيّاي هزاران نينواست
شيعيان!دستي سلاح و دست ديگر بر دعا           دست بايد داد با آنكه به اين غم آشناست
عترت و قرآن و دين، سر در گريبانِ هَمَند           سيزده سجّاده، آمين گويِ يك، دستِ دعاست
گـاه گـريانِ مـديـنـه، گـاه گـريـانِ بـقـيـع           گاه داغ كربلا دارد، غمش صبح و مساست
روزیِ سـرتـا سـر عـالم به يُمن يك امام           ليك خود آوارۀ شهر و ديار و كوچه هاست
عالم اسلام، در دريـاي غمها غـوطه ور           شيعه نالان از همه غمهای آل مصطفاست
نـالـۀ يا مـنـتـقـم وقـتِ سحـر آیـد بگوش           با قسم بر عمّۀ سادات، دل حاجت رواست

آنان كه شـكـوه در حـقـایـق دیـدند            گل را ورقی ز حُسن خالق دیـدند

پُـر نــورتـریـن سـتــارۀ دنـیــا را            در آیـــنــۀ امــام صــادق دیــدنــد

******************

جهـل بشر از دانش تو كـاسته شد            آئـیـنـه عـلـم از تـو پـیـراسـتـه شد

از گلشن وحی بس كه گُل پاشیدی            گـل زار عـلـوم از تـو آراستـه شد

******************

خواهی به حضور دوست لایق باشیم            باید که به راه عشق عـاشق باشیم

بـا پــیــروی از راه امـام صــادق            ای شیـعـه بیا مُحـب صادق بـاشیم

ای روح صـداقـت از دم تو           ای گـوهـر عـلـم از یَــمِ تـو

زیـبـنـدۀ تو است نام صادق           الحـق که تویی امام صـادق

بر هر سخـنت ارادتِ عِـلـم           در هر نَفَـست ولادتِ عِـلـم

مـیــلاد تو ای ولـی سـرمـد           شــد روز ولادت مــحــمــد

در هــفــدهــم ربـیــع الاول           شد نور تو بر زمین محوّل

از صبـح ازل امـام عـلـمـی           تـا شـامِ ابــد تـمـام عـلـمــی

دانش ز دمِ تو راست قامت           اسـتـاد عــلــوم تـا قـیــامـت

قـرآن به دم تـو خـو گرفـته           ایـمـان ز تـو آبـرو گـرفـتـه

با نطـق تو زنـده تا قـیـامت           تـوحـیـد و نـبـوّت و امامت

ای دَر دهـنـت زبـان قـرآن           قرآن همه جان تو جان قرآن

روید چو به بوستان شقـایق           از لـعـل لـبـت دُرّ حــقـایـق

وصف تو هماره بر لب ماست           راه و روش تو مکتب ماست

با تو هـمه جا مدینـۀ ماست           این پندِ تو نقش سیـنۀ ماست

هرکه شمرد سبک صلاتش           فــردا نَــبُــوَد ره نـجــاتـش

دور است ز خط طاعت ما           بـر او نـرسـد شـفـاعـت مـا

تـو مـخـزن عـلـم کـبـریایی           تو وارث خـتـم الأ نـبـیـایـی

حق را نفس تو نوشخند است           مؤمن به دمت نیازمند است

قــرآن کـه دُر کـلام سـفـتـه           با نطق تو حرف خویش گفته

هـر آیـه کـه جـبـرئـیـل آرد           بی نـطـق شـمـا زبان ندارد

او راه و شما چـراغ راهـید           ناگـفـتـه و گـفـته را گواهـید

تـو بـر تـن پـاک عـلم جانی           اسـتـاد مــفـضّـل و ابــانــی

دانـشگـه نـور حق؛ پـیـامت           صدها چو زُراره و هشامت

دارنـد جـهـانـیـان بصیـرت           از مؤمن طاق و بو بصیرت

ای زنــدگـیــم هــدایـت تــو           دیـن و دل مـن ولایـت تــو

مـهـر تـو هـمـه عـقـیـدۀ من           مـشـی تـو مـرام و ایـدۀ من

روزی که گل مرا سرشتـند           بر لـوح دلـم خـطی نوشتـند

این خط نوشته را بخـوانـید           مـن جـعـفـریـم همه بـدانـیـد

دلـبـاخــتـه ای ز اهـل بـیـتـم           خـاک ره عـبـدی و کـمـیـتم

فــــریـــاد دوازده امـــامـــم           نور است به هر دلی کلامم

باشد که به خـاک پـای میثم           « مـیـثم» بـشـود فـدای مـیـثم

ای عــلــم خـدا در نـفـس روح فـزایـت            ای بوسه زده صدق به خاک کف پایت

آغــوش خـدا بـاز بـه هـنـگـام دعـایـت            لبریـز شـده ظـرف زمان هـا ز ثـنـایت

عـالـم هـمـه لـب‌تـشـنه؛ تو دریای علومی

استـاد کــلــیـم الله و عـیــسـای عــلـومــی

تو نخل علوم استـی و دانـش رطـب تو            آیــات خـــدا شـیـفــتــۀ لـعــل لــب تــو

خـورشید چراغـی است به بزم ادب تو            تا هست شب و روز بوَد روز و شب تو

عـلـم است یـکـی لالـه ز بُـستـان وسیعت

تـا حـشـر، اسـاتــیـد جـهـانـنـد مــطـیعـت

دریای کـمالات، یکی جرعـه ز جـامت            توحـیـد زده بوسه به لب هـای هـشامت

آیــات خـــدا دانـــۀ مـــرغ لـب بــامـت            جبریل امین مست ز صهـبـای کـلامت

تـو شـعـلـۀ روشـنـگـر مـصـبـاح هُـدایـی

تـو نـخـل شـکـوفــا شــدۀ خـون خــدایـی

عترت به تو می بالد و قرآن به تو نازد            نازند به ایمان همـه، ایـمـان به تو نازد

علم و ادب و حکمت و عرفان به تو نازد            والله قــســم، داور مـنّـان بـه تــو نــازد

تو عـلـمـی و انـصـار تـو دور تو رواقـت

در هـر دو جهـان طاق بوَد مـؤمنِ طاقـت

بی‌مهر تـو بـر نخل ولایت ثمری نیست            بی نطق تو از خون شهیدان اثری نیست

بی نور تو بر گمشدگان راهبری نیست            غیر از سر کوی تو به عالم خبری نیست

از شـدّت ایـمـان به تو بـودش چو تـوسّل

شـد آتـش سـوزنـده به هـارون درت گـل

رخسار تو خورشید دل اهل یقـین است            وصف تـو به پیشانـی قـرآن مبین است

اخـبار و روایات تو سرمایـۀ دین است            گلخانۀ فـقـه تو سـماوات و زمیـن است

استاد چـو حـمـران تـو دیـدنـد، نـدیــدنــد

چـون جـابـر حـیـان تو دیـدنـد، نـدیــدنــد

پـرواز دعـا بـسـتـه بـه آئـیـن تـو بـاشـد            شیـریـنـی جـان از لب شـیرین تو باشد

جـبـریـل امیـن بـنـدۀ تـمـکـیـن تو بـاشد            آئـیــن مــن آیـیــنــۀ آئــیــن تـو بــاشــد

جـز مذهب حـق تو، به قـرآن، به پـیـمبر

لا مـذهــبـیِ مـحـض بـوَد مـذهـب دیـگـر

قـرآن همـه رازی که بوَد؛ زیـر زبانت            آیــات خـــدا ریـخــتـه از دُرج دهـانـت

سوگند به قـرآن همه وحی است بیـانت            مهمان بـه سر سفـرۀ عـلم است جهانت

نـه شـافـعـی و مـالـکـی و حـنـبـلـی‌ام من

والله قــســـم پـــیـــرو آل عـــلـــی‌ام مــن

حکمت شده لطف و کرم حضرت صادق            دانـشگــه قــرآن، حـرم حضرت صادق

جاری است مسیحا ز دَمِ حضرت صادق            علم است بـه ظـلِّ علـم حضرت صادق

عـلـمش همه نـور است به طـور دلِ آگاه

نـوری اسـت کـه فـرمـوده خدا یـقـذفه الله

اولاد پـیـمـبــر همـه نورنـد کــه نورنـد            یک سلسله زین طایفه دورند که دورند

اینـان بـه دو دنیا همه کورند که کورند            پامال صف حشر چو مورند که مورند

هـفـتـاد و دو فـرقـه که هـلاکـند، هلاکـند

یک فـرقـه فـقـط اهل نـجـاتـنـد که پاکـنـد

تا چند به این سوی و به آن سو نگرانید            قـرآن بـگـشـایـیــد و بخوانیـد، بخوانیـد

خـود را همـه بـر آل محـمـد برسـانـیـد            آن فـرقـه کـه از اهـل نجـاتـنـد، بدانـیـد

والله قــســـم ذریّـــۀ پـــاک رســـولـــنـــد

نـسـل عـلـی و حضرت زهـرای بـتـولـند

والله بـوَد راه خــدا، عــتــرت و قــرآن            پـیـغـمـبـر ما داده نـدا عـتـرت و قـرآن

بنوشتـه به خـون شهـدا عتـرت و قرآن            یک لحظه ز هم نیست جدا عترت و قرآن

میثم درِ این خانه نجات است نجات است

خاک درشان خوب‌تر از آب حیـات است